Patron
Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się w Warszawie 23 stycznia 1905 roku.
Ojciec jego, również Konstanty, był urzędnikiem na kolei, matka, Wanda z Łopuszyńskich, córką restauratora. Konstanty miał brata Zenona, młodszego o jedenaście miesięcy. Zmarł on w roku 1921.
W 1914 roku po wybuchu I wojny światowej rodzina Gałczyńskich została ewakuowana wraz z innymi pracownikami kolejowymi do Moskwy, gdzie Konstanty uczęszczał do gimnazjum, uczył się gry na skrzypcach i występował w Polskim Teatrze Amatorskim. Po powrocie do Warszawy w roku 1919 ukończył naukę w gimnazjum i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, zajmując się filologią klasyczną i angielską.
Pierwsze wiersze zamieszczał w pisemkach szkolnych, a później studenckich. Za swój debiut artystyczny uważał wiersz “Wiatr w zaułku”, opublikowany w 1923 roku na łamach czasopisma “Twórczość Młodej Polski” (pod pseudonimem Mieczysław Zenon Trzciński). Współpracował też z pismami satyrycznymi.
W 1926 roku powołany został do służby wojskowej, nie ukończył jednak podchorążówki i do 1928 roku służył w pułku piechoty na terenie Berezy Kartuskiej. Pisywał do tygodnika satyrycznego “Cyrulik Warszawski”, był współautorem szopek politycznych.
W latach 1928 – 1930 związał się z grupą literacką “Kwadryga”, wydającą czasopismo pod tym samym tytułem. Na łamach tego miesięcznika Gałczyński opublikował wiele utworów poetyckich, poemat “Koniec świata” oraz fragmenty powieści “Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców”.
W 1929 roku ukazała się pierwsza książka Gałczyńskiego, powieść “Porfirion Osiełek” daleka od tradycyjnych form, przypominająca fantastyczne opowieści romantyczne której akcja toczyła się w świecie snu na pograniczu groteski.
W następnym roku poeta wydał poemat “Koniec świata”, noszący podtytuł “Wizje świętego Ildefonsa, czyli Satyra na Wszechświat”. W 1930 roku poślubił Natalię Awałow.
W tym okresie pracował dorywczo jako urzędnik cenzury w Komisariacie Rządu m. st. Warszawy, z kolei w latach 1931-1933 przebywał w Berlinie w charakterze urzędnika konsulatu polskiego.
Po powrocie do kraju zamieszkał w Wilnie. Współpracował z pismami literackimi i satyrycznymi. Z tego okresu pochodzi wiele pięknych wierszy lirycznych, w tym erotyki poświęcone żonie. W 1934 roku ogłosił tom poezji “Ludowa zabawa”, noszący podtytuł “Komiczniak poetycki”. Współpracował stale z radiem.
W 1936 roku na świat przyszła córka poety, Kira. Gałczyński z rodziną przeniósł się do Warszawy i zamieszkał w Aninie.
Wiązało to się z podjęciem współpracy z tygodnikiem “Prosto z mostu”. Poeta nie zaprzestał jednak współpracy z radiem, pismami satyrycznymi, w “Płomyczku” drukował powieści dla dzieci. Sukcesem okazało się wydanie w 1937 roku jego “Utworów poetyckich” nakładem “Prosto z mostu”. Gałczyński stał się jednym z czołowych poetów przedwojennych, jego wiersze zyskały duży rozgłos.
Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku jako kapral z cenzusem, 17 IX dostał się do niewoli hitlerowskiej, w której spędził pięć lat, jako jeniec nr 5700 obozu w Altengrabow (koło Magdeburga) Stalag XI A. Jeszcze w czasie kampanii wrześniowej powstała słynna “Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”, później doszło kolejnych kilkadziesiąt wierszy, ale jako jeniec karnego batalionu Gałczyński nie mógł swobodnie tworzyć. Po wyzwoleniu poeta przebywał na Zachodzie, mieszkał w Paryżu, Brukseli i Rzymie.
Wiosną 1946 roku wrócił do kraju, na krótko osiadł na Wybrzeżu, następnie zamieszkał w Krakowie. W 1946 roku ukazał się tom pt. “Wiersze”, w którym znalazły się również utwory powojenne. W Krakowie Gałczyński rozpoczął współpracę z popularnym tygodnikiem “Przekrój”, na łamach którego ogłaszał “Listy z fiołkiem” oraz “Zieloną gęś”, miniaturowy teatrzyk satyryczny. Występował też w kabarecie “Siedem kotów”. Jego utwory zyskały uznanie szerokich kręgów czytelniczych. Był to jeden z najlepszych okresów w życiu i twórczości poety. Ukazały się dwa tomy wierszy “Zaczarowana dorożka” (1948) i “Ślubne obrączki” (1949). Gałczyński stał się jednym z najbardziej popularnych twórców.
Z Krakowa w 1948 roku przeniósł się do Szczecina, a w 1949 roku do Warszawy. Przeszedł dość istotne przemiany światopoglądowe, w jego liryce pojawił się ton obywatelski, poeta uważał się za czeladnika Kochanowskiego i nawiązywał w wierszach do najwspanialszych tradycji poezji polskiej. W 1950 roku na zjeździe Związku Literatów Gałczyński został ostro zaatakowany jako rzecznik drobnomieszczaństwa. Zaczęły się dla niego lata trudne. W tym okresie poeta wyjeżdżał często na Mazury, zatrzymywał się w leśniczówce Pranie, gdzie powstało wiele jego utworów.
W 1951 roku ukazał się poemat “Niobe”, zaskakujący tematyką i nawrotem do motywów antycznych, w 1952 roku poemat “Wit Stwosz”, ujawniający głębokie związanie z tradycją. Również w tym roku poeta ogłosił “Wiersze liryczne”, niewielki tomik wierszy, wydany zresztą w małym nakładzie. W 1953 roku tygodnik “Przekrój” zaczął drukować poemat satyryczny “Chryzostoma Bulwiecia podróż do Ciemnogrodu”, pod koniec listopada tygodnik “Nowa Kultura” ogłosił słynne “Pieśni”, których podstawowy motyw: Ocalić od zapomnienia stał się niemal przysłowiem.
Gałczyński zmarł nagle 6 grudnia 1953 roku. Pogrzeb odbył się na cmentarzu wojskowym na Powązkach.
Wyrażenie zgody
Wyrażam zgodę na przetwarzanie danych osobowych zgodnie z ustawą o ochronie danych osobowych w związku z wysłaniem komentarza przez formularz zostawienia komentarza. Podanie danych jest dobrowolne, ale niezbędne do przetworzenia komentarza. Zostałem poinformowany, że przysługuje mi prawo dostępu do swoich danych, możliwości ich poprawienia, żądania zaprzestania ich przetwarzania.
Administratorem danych osobowych jest "Nazwa" z siedzibą pod adresem "Adres". Dane wpisane w formularzu komentarzowym będą przetwarzane w celu przetworzenia komentarza z polityką prywatności.