Integracja

INTEGRACJA – od łacińskiego integrare – scalić. W szerokim znaczeniu wyraża się w takim wzajemnym stosunku pełno – i niepełnosprawnych, w którym są respektowane takie same prawa, liczą się takie same wartości, w których stwarza się obu grupom identyczne warunki do maksymalnego, wszechstronnego rozwoju.

Idea integracji w Polsce silnie zaczęła rozwijać się w latach 90 – tych ubiegłego wieku. Jednak dopiero w ostatnich latach można zauważyć intensywne działania pro integracyjne. Powstają placówki o charakterze integracyjnym: przedszkola i szkoły z oddziałami integracyjnymi. I właśnie szkoła jest tym ważnym miejscem, w którym często rozpoczyna się proces kształtowania kontaktów między ludźmi niepełnosprawnymi i pełnosprawnymi. W procesie tym ogromną rolę odgrywa nauczyciel. To on jest rzecznikiem potrzeb dziecka, to on kształtuje relacje między wychowankami i środowisko wychowawcze. A zatem od wiedzy nauczyciela, jego empatycznej postawy skierowanej na zrozumienie potrzeb rozwojowych każdego dziecka, właściwego dobierania metod i treści kształcenia, będą zależały doświadczenia, świat wewnętrznych przeżyć, umiejętność radzenia sobie z niepowodzeniami, komunikowania, kształtowania relacji z otoczeniem. To w klasie dzieci uczą się interakcji społecznych, kształtuje się system wartości, kultura stosunków międzyludzkich. Oczywiście w procesie tym na równi z nauczycielem muszą działać rodzice, specjaliści, środowisko społeczne.

Patrząc na integrację w kontekście socjalizacyjnym, który to szkoła powinna przede wszystkim realizować, integracja społeczna to wspólne uczenie się zachowań społecznych, przeżywanie uznania i satysfakcji w grupie oraz samoistne dopasowywanie się i wejście w procesy dynamizujące grupę. To właśnie w takim kontekście integracja winna spełniać się w szkole. Nie może i nie powinna mieć jedynie wymiaru poznawczego. Podstawowym założeniem pedagogiki integracyjnej jest wszechstronny rozwój dziecka, poprzez dostrzeganie jego indywidualności i uznanie jej pozytywnych wartości. Tak więc musi być zachowana równowaga pomiędzy procesem poznawczym a sferą socjalną, psychofizyczną.

W rozwojowym spojrzeniu na integrację w szkole jest wspólna grupa uczniów, wspólna klasa, wspólna szkoła, w której każde dziecko ma naturalne pragnienie poznawania świata i zaistnienia w nim.

INTEGRACJA wpływa na:

• poprawienie kontaktów międzyludzkich,
• wspólne przeżywanie zdarzeń,
• udzielanie wzajemnej pomocy przy rozwiązywaniu zadań, problemów,
• wzmacnianie u uczniów szacunku do siebie,
• pogłębienie wiedzy o sobie (zdobywanie doświadczenia poprzez poruszanie emocji i umysłu),
• poznawanie indywidualności na tle klasy,
• prawdziwy kontakt wychowawcy (nauczycieli) z klasą,
• zdobycie informacji o uczniach, o ich zainteresowaniach,
• odczuwanie pozytywnych więzi z zespołem klasowym,
• wiarę we własne siły i możliwości,
• rozwój samodzielności,
• otwarte spojrzenie na świat i ludzi.

logopeda
Dominika Omelańczuk